Mijn Verhaal

Samen met onze buren zetten we 2010 goed in tijdens de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie.  Het nieuwe jaar zag er veelbelovend uit: leuke plannen, aangenaam werk, … Kortom: fijne vooruitzichten.  Maar al snel diende een eerste reality check zich aan: ik ontving een brief van het ziekenhuis met een uitnodiging voor een bijkomend onderzoek, bovenop de 2-jaarlijkse mammografie.  Vanaf dat moment kwam ik in een mentale én fysieke rollercoaster terecht.  Ik was bang; niet zozeer voor het resultaat, wel voor de vele prikken en onbekende onderzoeken.  Begin februari stond de operatie gepland, 14 dagen later zou de bespreking met de arts en verdere behandeling volgen.  Dit werd uitgesteld: tijdens de operatie werd verkeerdelijk een ander, goedaardig gezwel weggenomen.  Na extra onderzoek vonden de dokters toch een kwaadaardig gezwel.  Diagnose: borstkanker in de rechterborst.  Hoe? Wat? Waarom? Het horen van deze diagnose kwam erg hard aan.  Ik wilde meteen het ziekenhuis uitlopen, vertrekken naar huis; naar een veilige plek waar ik me kon afsluiten voor de buitenwereld.  Maar tegelijkertijd begon ik ook na te denken over de toekomst: deze diagnose mocht en zou me niet fataal worden. Wat dan met mijn man en mijn 2 dochters?  Dus hakte ik de knoop door; een 2de operatie werd ingepland, in een ander ziekenhuis. Mijn herstel na de operatie verliep vlot en verdere behandeling bestond uit 30 beurten radiotherapie en 5 jaar hormoontherapie.  Maar net voor ik deze vervolgbehandeling zou starten, overleed mijn schoonmoeder plotseling.  De dokter vond het daarom raadzaam om een weekje verlof in te plannen, om even op krachten te komen.  Dit deed deugd, samen met de verpleging die tijdens mijn radiotherapie steeds klaar stond voor een troostend woord of raad gaf, zelfs over de meest delicate onderwerpen.

Een nieuw begin Toen mijn behandeling erop zat, viel ik in een gat.  Pas drie maanden na de laatste bestraling stond de eerste consultatie bij de oncoloog gepland.  In deze tussenperiode kwam de onrust, samen met tal van vragen en zorgen naar boven.  Maar ook mijn vechtlust stak op: mijn herstel verliep goed ondanks de klachten die het gevolg waren van de hormoontherapie.  Bij elke goede jaarlijkse controle werd ik geruster en verdween de ziekte meer en meer naar de achtergrond.Ik beschouwde mijn afgelegde weg als een tweede kans. In 2012 werd ik trotse oma van onze kleindochter en in 2014 volgde een stoere kleinzoon.  Hierdoor wilde ik graag dichter bij onze (klein)kinderen gaan wonen; mijn man en ik verhuisden in september 2018.  Ondanks de vele klussen in huis gingen we in januari toch de zon opzoeken om onze batterijen op te laten, zodat we nadien met volle moed weer in onze verbouwing konden vliegen.  Ongeloof en ontreddering Tot die bewuste 14 maart 2019…Mijn man vertrok naar de kapper, en zou nadien nog enkele boodschappen doen.  Met een vrolijke ‘tot straks’ verliet hij het huis.  Niemand kon vermoeden dat dit zijn laatste woorden zouden zijn.  Enkele uren later kreeg ik de boodschap die mijn ganse wereld veranderde.  Twee agenten en mijn schoonzoon kwamen vertellen dat mijn man plotseling overleden was. Ongeloof, ontreddering, wat nu? Mijn alles, mijn rots, mijn soulmate weg? Dat kon toch niet.Gelukkig kon ik rekenen op mijn kinderen, mijn steunpilaren.  Wat volgde waren maanden van overleven.  In de zomer van 2019 werden we opnieuw geconfronteerd met kanker: dokters ontdekten kwaadaardige cellen op mijn oudste dochter haar been. Gelukkig konden deze succesvol verwijderd worden en was er geen nabehandeling nodig.  Oef.  Gerustgesteld.Maar niet voor lang… In januari 2020 werd ook bij mijn jongste dochter borstkanker vastgesteld.  Zij werd hier succesvol aan geopereerd, en een jaar later werd een (goedaardig) gezwel aan haar baarmoeder verwijderd.  Hoe graag je als moeder ook de pijn en bekommernissen van je kinderen wil overnemen, je hebt geen controle over wat er te gebeuren staat in het leven.  Beetje bij beetje werd alles gelukkig terug iets rustiger…  Voor de tweede keer borstkanker Op 22 december 2021 stond mijn jaarlijkse controle gepland.  Ik stapte relaxed het ziekenhuis binnen, en maakte mij absoluut geen zorgen.  Pas toen de radioloog opmerkte dat hij in mijn linkerborst een zorgwekkend ‘iets’ zag (dat er vorig jaar er niet was), raakte ik in paniek.  Begin januari van dit jaar werd de diagnose bevestigd.Voor de 2de keer kreeg ik de diagnose borstkanker.  Ik kon mij moeilijk voorstellen hoe ik deze periode zonder mijn partner zou doorkomen.Deze vorm van kanker bleek agressiever te zijn dan vorige keer.  Bij de bespreking van de operatie werd mij de vraag gesteld wat ik wenste: een borstsparend operatie of een volledige amputatie?  Dat moest ik in een paar minuten beslissen, terwijl ik helemaal van slag was.  Ik koos voor een borstsparende operatie.  Verdere behandeling zou bestaan uit radiotherapie en opnieuw 5 jaar hormoontherapie.  De optie ‘chemokuur’ viel.Uitgeput, verward, ten einde raad kreeg ik een week bedenktijd.  Als ik hierop terugkijk, herinner ik me deze week als één van de meest onrustige uit mijn leven.  In overleg met mijn twee dochters besloot ik toch te gaan voor radio- en hormoontherapie.  De nadelen van een chemokuur wogen voor mij zwaarder door dan de voordelen. Momenteel ben ik dus voor de 2de keer in behandeling tegen borstkanker.Ook loopt er een gen-onderzoek om te kijken of er erfelijke factoren aanwezig zijn, waardoor ik deze ziekte kan overdragen naar mijn dochters.  Dit is zowel voor mij als voor hen bang afwachten.

Mijn zelfbeeld

Toen de diagnose voor het eerst gesteld werd, duurde het een jaar eer ik mijn lichaam opnieuw kon aanvaarden.  Ik maakte gebruik van een prothese, en durfde dankzij mijn man opnieuw naar de sauna te gaan en te genieten van de kleine dingen.  Met het overlijden van mijn man zijn deze saunabezoekjes verleden tijd.  Een tweede keer de diagnose borstkanker krijgen vond ik zeer moeilijk.  Nu zijn beide borsten getekend door de kanker en dat is hard om te accepteren.  Gelukkig kan ik in speciaalzaken terecht voor aangepaste beha’s. Die zorgen er voor dat kleding vlot valt.

Mijn remedie

Het opnemen van het dagelijkse leven helpt me om mijn focus te verleggen.  Mijn hart luchten bij personen die ik vertrouw, praten over wat ik heb meegemaakt kan ook deugd doen.  De tweede keer te horen krijgen dat ik kanker heb, was/is moeilijker om mee om te gaan.  Vooral om mijn lichaam (dat me opnieuw in de steek liet) te aanvaarden en vertrouwen, en ook door het feit dat mijn partner die me steeds kon geruststellen er niet meer is.  Ondanks het feit dat hij bang zou zijn om mij pijn te doen, zou hij er wel voor zorgen dat ik mij nog steeds mooi zou voelen.

Ik voel me mooi

Ik vind het belangrijk om me op zo’n manier te kleden dat vreemden niets merken van mijn ziekte.  Er goed uitzien geeft een goed gevoel.  Maar ook als ik me gelukkig voel, voel ik me mooi.  Ik zou graag willen dat mijn (klein)kinderen me herinneren als een vrolijke, opgewerkte mama en oma.  Tobben heeft weinig zin, "je staat er voor en je moet er door" zeg ik altijd. En dat probeer ik te doen, zo positief mogelijk.

Boodschap aan mezelf

Ondanks alle problemen en ellende van de laatste jaren en het voortdurende gemis van mijn man ben ik toch dankbaar: Dankbaar voor de mooie jaren met mijn partnerDankbaar voor mijn gezin dat me altijd in alles gesteund heeftDankbaar voor familie en vriendenDankbaar voor de kansen die ik, ondanks tweemaal de diagnose “kanker” te krijgen en ondanks de moeilijke periodes, toch nog heb om van het leven te kunnen genieten…

Beantwoorde vragen

Gezinssituatie: weduwe, mama van 2 dochters en fiere oma van 2 kleinkinderen. Vindt het mooiste aan zichzelf: mijn mooie naturel haar. Heeft leren aanvaarden: de gevolgen van tweemaal borstkanker. Heeft het nog steeds moeilijk met: mijn gewicht. Rolmodel: / Quote: We staan ervoor en we moeten erdoor.    Foto's: Barbara Vanhulle

"You are your home"