Mijn Verhaal
Er is niet echt iets aan te doen. Met behulp van voeding, beweging en compressie kan je proberen het onder controle te houden en er voor te zorgen dat het niet naar een verder stadium evolueert maar de klok terugdraaien is moeilijk. Er zijn hoopvolle resultaten met liposuctie (speciale technieken, dus niet de standaard !!!) maar ook deze kunnen de aandoening niet wegnemen. Dus een levenslange behandeling is noodzakelijk. Bovendien zijn deze operaties heel duur. Zelfs de standaard 'behandeling' wordt niet terugbetaald door de mutualiteiten (aandoening wordt niet officieel (h)erkend). Klassieke diëten bijvoorbeeld hebben er weinig tot geen invloed op. Daarom voel ik me soms gevangen in een lichaam waarvoor ik zelf niet gekozen heb. Een lichaam dat ik niet onder controle heb en dat er niet uit ziet zoals ik en de maatschappij het zou willen.
Mijn zelfbeeld
Lange tijd heb ik gedacht dat ik mezelf beter onder controle moest houden: meer sporten, minder eten, beter mijn best doen, mezelf niet zo laten gaan. Letterlijk honderden diëten geprobeerd, periodes dat ik mezelf heb uitgehongerd. Allemaal zonder resultaat. Ik hou niet echt van mijn uiterlijk. Ik schaam me ervoor en probeer het te verstoppen. Ik ben nu 42 jaar en eigenlijk heb ik vanaf mijn 20ste ongeveer altijd broeken gedragen met een kleedje er over, op die manier kon ik het een beetje verstoppen. Sinds een jaar of 2 durf ik langzamerhand broeken met een t-shirt te dragen. Maar in een kleedje of rokje ga je me nooit zien. Het maakt me onzeker, het niet voldoen aan de normen van onze huidige maatschappij. Dik zijn is een zware stempel om te dragen in een maatschappij die enorm sterk gelooft in de maakbaarheid der dingen, dus ook je eigen uiterlijk. Er hangen heel wat veronderstellingen vast aan dik zijn: je bent lui, je verzorgt jezelf niet, je hebt het zelf gezocht (ieder pondje gaat door het mondje), je hebt geen karakter (ah nee, want anders zou je wel even doodleuk een dieetje volgen), je bent dom (je weet klaarblijkelijk niet wat gezonde voeding is), je hebt geen libido, .... Kortom, het heeft echt geen goed gedaan aan mijn zelfbeeld.
Mijn remedie
Ik weet van mezelf dat ik wel beweeg en gezond eet (koolhydraatarm) en ik probeer mijn lichaam te appreciëren voor wat het voor mij doet. Mijn benen brengen me op veel plaatsen, ook al vind ik ze niet mooi. De laatste 2 jaren probeer ik af te stappen van de jurkjes over broeken. Ook deze fotoreeks is een manier om een beter en positiever zelfbeeld te krijgen. Maar ik heb nog een lange weg te gaan want diep vanbinnen zou ik gewoon liever normale benen hebben. Maar de vooroordelen van anderen maken het soms niet gemakkelijk om jezelf graag te leren zien.Daarom hebben we samen een lotgenotengroep op Facebook om elkaar te ondersteunen en tips te delen en waar we onze verhalen kwijt kunnen.
Ik voel me mooi
Het zal een proces zijn dat levenslang zal duren en ik weet niet of ik er ooit 100% vrede mee zal hebben.Dit is een progressieve aandoening en het uiterlijk van mijn benen/armen zal er dus niet beter op worden. Ik ga er beter mee om dan pakweg 10 jaar geleden maar dat moet ook wel want het wordt erger en erger.Fysiek heb ik het geluk nog alles te kunnen, dus daar zijn voorlopig geen beperkingen. Ik ervaar ook, in tegenstelling tot sommige lotgenoten, weinig pijn. Dus ook op dat vlak zijn er geen beperkingen.
Boodschap aan mezelf
Dat het nu toch eindelijk es hoog tijd wordt om mijn lichaam te accepteren en graag te zien. Dat ik er best mag zijn en dat ik alles waard ben.
Beantwoorde vragen
Gezinssituatie: single Vindt het mooiste aan zichzelf: Mijn handen, mijn ingesteldheid om zoveel mogelijk mensen te helpen, mijn zin voor avontuur en volgens jullie mijn glimlach (hoewel ik dat niet echt zo zie) Heeft leren aanvaarden: Euh, moeilijk ... op vlak van mijn lichaam is er nog een hele weg te gaan. Ik sta absoluut nog niet waar ik zou willen staan. Heeft het nog steeds moeilijk met: Dat ondanks alle inspanningen er weinig tot niks verandert aan hoe mijn lichaam er uit ziet, integendeel, het wordt geleidelijk aan erger. Het is een heel traag proces maar als je vergelijkt over foto's heen zie je het toch wel. Verder heb ik het ook ontzettend moeilijk met het stigma op dik zijn dat in onze maatschappij leeft. Men gaat er vrijwel meteen van uit dat het eigen schuld is want ja ... gaat niet ieder pondje door het mondje. Zelfs in de medische wereld leeft dit hard. En daarmee gaan ook heel wat veronderstellingen gepaard die eigenlijk totaal niet kloppen: lui, dommer, geen zelfzorg of zelfwaarde, niet fit, niet netjes, laag libido ... en zo kan ik nog even doorgaan. Rolmodel: mijn grootvader Quote: We are our choicesDie with memories, not dreams Foto's: Barbara Vanhulle
"You are your home"
